Auteur: miekofski

Ze stonden met handen vol bloemen te wachten tot de bareel weer zou openen. Zij met een lange witte rok. Hij in kostuum. Samen moederdag.

Uw hand houdt de mijne vast. Als ik mijn ogen sluit is het bijna alsof ge mij graag ziet. We razen de bareel voorbij. Zouden zij echt zijn?

Uw neus verdwaalt zich in de geur van mijn hals. Mijn handen lopen verloren langs uw rug. Ik speel zo graag koken-eten met u. 

We zijn er bijna

Maar toch niet helemaal

Als ik, aan u

zou vragen.

Om uw armen om mij heen te slaan.

Zou ge dan zachtjes met uw neus mijn hals verkennen,

Terwijl ge zucht dat ooit alles wel goed zal komen, omdat het dat immers altijd doet?

Zou ge mij dan vasthouden omdat ge wilt hebben? Of liever houden van?
Zou ge zachtjes lossen met uw armen open, zodat ik vliegen kon?

Of zou ge glimlachend uw ogen afslaan, beschaamd om zoveel kwetsbaarheid?

Ik las vandaag op Instagram een quote die me deed vragen. ‘You are enough’ stond er, in een van die artsy-zelfgeschreven-lettertypes, op mijn scherm. Ik herhaalde het enkele keren hardop, met een pauze tussen elk woord. Omdat het dan gedecideerder en geloofwaardiger zou klinken. 

Ik heb ooit ergens gelezen dat, als je dat soort dingen lang genoeg luidop tegen jezelf uitspreekt, ze ook echt zo worden. Weet het alvast te zeggen, wanneer ik voor u genoeg ben.

Maar goed, vragen dus. Want wat is dat dan, genoeg? Moet ik dat zelf bepalen? Mijn eisen zijn nogal hoog dus dan zijn we vermoedelijk verder van huis dan wanneer gij dat zou doen. En moet ik dan genoeg vrouw én genoeg man zijn? Want dat is wel héél veel druk. 

Maar bovenal: hoe doe je dat, genoeg zijn als je leeg thuiskomt? Of heeft er iemand meer dan genoeg  om me aan te vullen? En wat als ik meer dan genoeg wil zijn?
Of was dit misschien, net de hele boodschap?

Zonder ruggengraat houd ik mezelf recht. Wat, als ge er over nadenkt, eigenlijk veel moeilijker is.
Des te meer omdat ik mezelf al eens onderuit durf te halen en af en toe weer terug gezogen raak in de vortex van uw zijn. 

Zonder ruggengraat stuiter ik elastiek-gewijs van blauwe steen tot straatbalkon. Randje-kantje is mijn lievelingstussenstreepjeswoord. 

Span mij op. Laat me los en doe mij vliegen. Ongeleide projectielen zijn de beste projectielen.

Ja toch? 

 

 

 

 

 

Uw gezicht verzacht wanneer ge caleidoscopisch naar mij kijkt.

Ge vindt mijn kleuren wel mooi.

Mij schuddend tot ik, lichtjes verschillend van het vorige beeld dat ge van mij had, opnieuw in elkaar dwarrel.

 

Ik weet u uren vast te houden.

Het springen en het dansen vindt ge best charmant.

Dat misten gaat mij goed af.

 

Ge ziet mijn stralen niet nuanceren.

Een oog knijpt ge dicht.

Om u blind te staren op vorm en kleur.

Ge ziet mijn moeheid niet.

 

Ge draait snel door.

Tot het op is.

 

Doet dan toch, uw ogen open.

Piepend haal ik adem na een telefoongesprek van dertig seconden. ‘Verdronken in eenzaamheid’ flits er door mijn hoofd. Even ga ik mee kopje onder.

‘Ze zien allemaal dat ik drink, maar niemand ziet dat ik dorst heb’. Je greep me naar mijn keel, enkele maanden geleden al. Dat de dorst groot was en de fles steeds te klein. Ik drink opdat uw dorst hopelijk minder is. Op u en op uw vechten. Dat het niet voor niets geweest mag zijn.

De lichtjes van de Schelde zullen altijd een beetje van u zijn.

 

Absjaar, het ga je goed.

Desynchroon lopen onze levens met ons weg, om af en toe samen adem te halen. Ge ziet niet slecht voor een blinde. Ik traceer de lijnen van de humor die we deelden. 

Oude groeven, maar wij sporen niet. 

Geschilderde wolken bekleden mijn hemelrijk. Samen met de vogels vertrekken ze naar het Zuiden, waar schijnbaar alles beter is.