Zonder ruggengraat houd ik mezelf recht. Wat, als ge er over nadenkt, eigenlijk veel moeilijker is.
Des te meer omdat ik mezelf al eens onderuit durf te halen en af en toe weer terug gezogen raak in de vortex van uw zijn.
Zonder ruggengraat stuiter ik elastiek-gewijs van blauwe steen tot straatbalkon. Randje-kantje is mijn lievelingstussenstreepjeswoord.
Span mij op. Laat me los en doe mij vliegen. Ongeleide projectielen zijn de beste projectielen.
Ja toch?