“Je kan niet op tegen zeven jaar van opgebouwde liefde”, zegt hij. Waarmee hij plotsklaps mijn luchtkasteel aan diggelen gooit. Even slaat alle lucht uit mijn longen en God, ademen ging de laatste tijd al zo moeilijk. Ik merk pas dat het verdriet zich een weg naar mijn kaken gevonden heeft wanneer hij zachtjes mijn tranen achterna loopt met zijn vingers.
Drie uur later lopen we hand in hand naar huis. Wanneer hij me kust weet ik dat hij enkele seconden lang van mij is. Als een volleerd bouwvakker heb ik op minder dan die luttele twee seconden een ander, mooier, grootser luchtkasteel opgetrokken. Als het mooi genoeg is neemt hij er misschien wel echt zijn intrek. Wat zou ik hem graag huizen.
Telkens opnieuw val ik, op diezelfde blauwe plek. Misschien doe ik het om te voelen of ze nog steeds pijn doet. Misschien ben ik gewoon onhandig of ben ik gewoon benieuwd om te weten welke kleur ze deze keer zal aannemen.
Karma, ge zijt een trut.