Weet ge nog, toen ik tegen u en gij tegen mij, zeiden dat we elkaar belachelijk gelukkig maakten? Hoe we elk onze beurt leken af te wachten? Alsof geluk met streepjes op de muur te turven valt. Tot het op is en ge weer moet wachten tot ge start passeert?
Gek ook, hoe geluk zo vluchtig kan zijn. Omdat we, niet eens zo belachelijk veel tijd later, elk beseften dat we misschien wel gelogen hadden. Naar elkaar toe, maar niet minder naar onszelf.
Dus dat we ons geluk dan maar elders gingen zoeken. Al weet ik eigenlijk al niet meer goed, hoe dat juist weer ging.
Dus zoek ik nu maar op mezelf, naar geluk en zonneschijn. Al weet ik dat het gras van een ander, standaard groener zal zijn…