Het einde van de wereld bij de Maya’s vieren. Het is eens wat anders dan het gemiddelde kerstbezoek bij de bomma. Al hadden de patékes er voor mij wel bij gemogen.
Voordat u gaat verbeteren: ik weet het, het was het einde niet. Maar mocht het het einde geweest zijn had het behoorlijk hip geweest. In tegenstelling tot wat de gemiddelde, bunker-bouwende Amerikaan leek te geloven was het tijd voor een nieuwe kalendertelling.Het volgende B’aktun deed op 21 december zijn intreden, volgens de indigenabevolking hier, hét moment om verandering te bewerkstelligen. Spek naar mijn bek natuurlijk want ‘verandering’ is my middle name. Nu ja, eigenlijk is dat Anny maar dat doet er niet toe. Dat was nog van in de tijd dat ouders hun kinderen opzadelden met de namen van hun peter en meter. Soit, ik was er klaar voor dus.
Doordat het katholiek geloof hier tijdens de kolonisatie opgedrongen werd kon de indigenabevolking niet helemaal blijven vasthouden aan haar eigen geloof (ik weet het, understatement van de eeuw). Stiekem introduceren ze echter hun eigen rituelen binnen het katholiek geloof, waardoor het huidige geloof hier nog steeds een mengeling is van christelijke- en Maya elementen. Dat heeft tot gevolg gehad dat ik al meerdere uren in de kerk doorbracht dan ik normaal ooit zou doen. Zo ook op 21 december. Na een lange kerkdienst van drie uren begon het Mayagedeelte van de ceremonie.
De raad van de ouderen tekende een cirkel op de grond met suiker, om er vervolgens verschillende kruiden en andere elementen aan toe te voegen om te offeren. Neen geen dieren of mensen, wees gerust, wel cacao en cigaren. Wanneer de kaarsen, die elk een ander element van moeder aarde vertegenwoordigden, op de juiste plek stonden kon de inzegening beginnen.
Iedereen kreeg naar gewoonte een kaars die aangestoken moest worden door die van een ander. En daar sta je dan, in het midden van de nacht rond een vuur, omringd met mensen die in een vreemde taal gebeden mompelen tegen de kaarsen in hun hand. Kippenvelmoment maal duizend, dit maak je maar een keer mee. Zintuigen op scherp, in mijn hoofd mijn wensen, doelen en hopen, biddend naar ik weet niet wat. Want je mag zeggen wat je wil, op een moment als dat wordt zelfs de grootste ketter een beetje gelovig.
Wanneer we elke windrichting gehad hadden werden de kaarsen, samen met cacaobonen en vergezeld van gebeden en wensen het vuur in gegooid. Op naar de voorouders, moeder aarde, god, vul het zelf maar in. Tijd voor de eveloppe in mijn hand om zich bij de vlammen te voegen. Gek hoe snel mijn hebben en mijn houden zo snel tot een hoopje as getransformeerd werd. Maar weg is weg en als er eens een moment was om symbolisch te wezen was het dat wel. Ik kijk uit naar wat het nieuwe B’aktun voor mij bedacht heeft.
Waar ik trouwens ook naar uitkijk is het nieuwjaar vieren in Antigua. Liefst met een glas wijn. Of een decadente cocktail met zo van die parasolletjes. Eentje maar want het moet natuurlijk ook weer niet te gek worden. En danspasjes, mijn glitteroutfit voor nieuwjaar ligt alvast klaar. Maar ik moet toegeven, het is niet hetzelfde als thuis. Buiten het feit dat ik de kerstsfeer niet helemaal beet heb dit jaar, kerstmannen met dertig graden doen het nu eenmaal niet voor mij, is het toch ook een beetje gek om dat hele gebeuren zonder familie te vieren. Zonder de jenevertjes op de jaarlijkse scoutsbar, het schaatsen op de grote markt of het music-for-life-gevoel is het niet hetzelfde. Gelukkig kan ik nieuwjaar vieren in bikini aan het zwembad. Dat maakt veel goed.
Gelukkig B’aktun!
