Categorie: Geluiden in mijn hoofd

Hoe eenzaam het voelt in uw armen.
Uw hoofd voller dan het mijne.

Nooit voelde verder weg,
dan met uw handen door mijn haar.

Monden vol.
Zonder echt te delen.

Als ik aan de korstjes kom
valt alles uit elkaar.
Dus jeuk ik onbeheersbaar
tot gij zalft.

Hartshonger:
niet dichter mogen komen.

Is dit dan wat nabijheid is?

Ge raakt mij
in hoe verloren ge soms lijkt in eigen vel.
Misschien past het mijne
daarom beter.

En vinden we elkaar
in ongekend verlangen
naar wortels.
Om te groeien tot iets anders.

Ik hunker
naar het delen van de wereld
met uw adem in mijn hals.

Grenzeloos toegewijd
maar vogelvrij.

Gij kust mijn wangen
apocaliptisch

En ik weet dat hierna
mijn wereld stopt.

Neem dit
vast
met twee handen.
Alsof ge nooit iets liever wou.

Neem dit
vast
en alles dat er bij hoort.
Alsof ge nooit meer weg gaat.

Neem dit
vast
omdat ge weet.
Dat dit is wat ge wilt.

Neem dit
vast
want dit is te schoon
om te laten schieten.

Hou van mij.
Hou niet van mij.
 
Maar bovenal,
Vergeet Mij Niet.
 
Vergeet niet hoe uw ogen lachten
wanneer ze bij ’t ontwaken
de mijne naast zich vonden.
 
Vergeet niet hoe,
wij samen op het dak.
En hoe de zon dan warmer scheen
dan helemaal alleen. 
 
Hou van u.
Hou niet van u.
 
Maar bovenal,
Vergeet U Niet.
 
Vergeet niet hoe,
ik voelen kon.
Wat nu niet meer bestaat.
 
Vergeet niet hoe,
overleven.
Samen leven werd.
 
Hou van mij.
Zodat ik niet vergeet,
dat ik nog voelen kan. 

Gij maakt van breken kunst.
Alsof het enkel mooier wordt wanneer ge stukjes zijt verloren.

Ik heb geleerd dat ik
uw scherven niet kan lijmen.
Hoe schoon ze ook passen bij de mijne.

In stukken vaneen met gouden randjes
blijft tenslotte ook gewoon kapot.

 

 

 

Ge kust alsof ik genoeg ben

voor langer dan vannacht.

 

Ge kust alsof ge niets te verliezen hebt

alsof ge nooit verloren zijt geweest.

 

Ge kust alsof ge zocht

en vond.

 

Alsof ge het meent.

 

Ge kust en ik weet

dat morgen altijd komt.

 

Maar vannacht 

laat ik u vinden.

 

Alsof ik nooit verloren was.

 

 

Alsof ik u geloof.

 

 

Ge weet niet waar eerst kijken.
Met lede ogen.
En wandelt uit mijn leven omdat rennen te opzichtig is.

Sluit ze in teleurstelling.
Omdat ik niet kan zijn wat ge nodig hebt.
Omdat ik u nodig heb.

Een beetje.

Bevreemdend hoe ge vreemden graag kunt zien.
Alsof het oude bekenden zijn.
Noch onbekend.
Noch onbemind.

Vervreemd ge.
Omdat dat de weg van minste weerstand is.

Ik laat u.
Ge hebt immers lief.
Omdat ge niet houden kunt.

Zondagskind.

Vandaag ben ik Alles.

Ik ben de vrouw met vijf kinderen die boodschappen doet.

Ik ben de reiziger die onbevreesd het leven en zijn grenzen opzoekt.

Ik ben de minnares, op zoek naar liefde achter gevels van een onbekende stad.

 

Ik ben de dakloze vrouw

met koude handen

die door niemand wordt gezien.

 

Ik ben Niets.

 

Ik ben staatloos. Landloos.

Nergens thuis maar niet verloren.

Ik ben de weg die kronkelend

zijn bochten neemt.

Alsof bestemming niet van tel tel is.

 

Ik ben het adembenemende vergezicht.

Dat van dichtbij perspectief verliest.

 

Verstikt in details.

 

Kalk de lijnen van ons terrein.

Ge duwt mij buiten speelveld.

Los over lijnen gaan

Hoekske.

 

Recht op doel

open goal.

Soms is een muurke maken

enkel de gevoelige delen bedekken

Zodat ge daar niet mikken kunt.

 

Stuur u met een gele kaart wandelen.

Misschien komt ge nog terug.

Bekom op banken

wanneer uw hart niet volgen kan.

 

Ik denk dat ik liever verlies

dan gelijk te moeten spelen.

 

Kan ik al vervanging vragen?

 

 

 

Ik primer, de muren om me heen.

Uw kleur gedempt zonder verdwijnen.

Neus vol nieuw en acrylique.

 

Ik primeer zodat uw stem dat niet meer doet.

Mogen uw lagen minder wegen,

dan de mijne dat soms doen.

 

Misschien is een leven wit

soms beter dan kleur bekennen.