Auteur: miekofski

Vragen zijn voor mensen die hun uitroepteken verloren zijn. Zij die wachten op de lijnen, tussen de regels door. Die met een maar de wereld draaien naar een ander perspectief. Zichzelf omwentelend en zwachtelend tot waar een ander opgehouden heeft. Om te kauwen op de zolen van vervallen heldendaden en triomfen. Als ze weten wat ze niet zijn maakt het niet uit dat ze niet weten wat ze wel zijn.

 

Soms wou ik dat er in de kreukels van uw slaapgezicht meer te lezen viel dan uw lakens. Al is wentelen in geluiden zonder klank eenvoudiger dan luisteren naar wat niet gezegd kan worden. Of hoe het eenvoudiger kan zijn door de lijnen van uw hand, te vullen met uw leven.

Dat uw zinnen en uw zonden

Heel even de mijne konden zijn

Om te ruilen tegen de wereld op mijn schouders

 

Dat ik even deel

In uw kamers

En niet enkel in uw kronkels

 

Dat ik mijn ogen sper

Om uw mond te snoeren

En te spreken

Met zinderingen van papier

 

Dat was en zijn

Nog even omdraaiden

Om mij niet te laten waar ik ben

 

Kringkelendwinkelendwaterding

Vertroebeld in uw poelen.

 

Als op stuurslot gesprongen zit ik vast

Af en toe aan de handrem trekken, om dan niet meer te starten.

Terugdenkend aan tijden zonder CO2-uitstoot en andere miserie.

Dat gaat hier geen vierdeurs worden.

Mijn richtingsaanwijzers werken niet

Laat staan mijn remlichten.

Raamken open, armke buiten. Bassen luiden en scheuren.

Kilometers vreten.

Lifters oppikken.

In de koffer .

Maar met een veiligheidsdriehoek.

Altijd met een veiligheidsdriehoek.

Ik mis de mongolenboterhammen.

Plankgas op de snelle-mensen-strook.

Bumperkleven.

Ik zit te dicht.

Per total.

Een occasie bleek beter.

Al is er met de kilometers gesmost.

Eentweedrie

Piaaaaaaaaaanooooooo!

Kunt ge mij echt niet vinden?

Eentweedrie

Gij zijt hem.

Eentweedrie

Gezicht naar de muur.

Handen voor uw ogen.

Eentweedrie gij ziet mij nie.

Ik wil trishen.

Eentweedrie

Terug naar af.

Wilt gij mij laten winnen?