Ik wil u schudden,
Tot ge valt.
In duizend puzzelstukjes. Die ik zo schoon leggen kan.
Wie kan het dan iets schelen, dat uw hoeken afgerond zijn?
Ik wil u schudden,
Tot ge valt.
Op mij.
Met al uw puzzelstukjes. Tot ik u eindelijk mag zien voor wat ge zijt.
Ik wil u schudden,
Tot ge ziet.
Dat mijn stukjes zo schoon in de uwe passen.
Wie kan het dan iets schelen, dat onze tekening niet lijkt op die van de doos die ge zo graag maken wilt?