Ik ben halverwege het boek ‘Daring Greatly’ van Brené Brown. Leek me wel passend, een boek over de kracht van kwetsbaarheid en hoe kwetsbaar durven zijn je manier van leven kan veranderen. Een beetje literatuurstudie voor de thesis van mijn leven pakt. Los van het feit dat het een dijk van een aanrader is helpt het me mijn Gremlins te overwinnen. Trust me, there are many.
Vandaag was ik vastberaden om het huis van Frieda Khalo te bezichtigen. Ondanks het feit dat al het hostelpersoneel me zei dat er eindeloze wachtrijen zijn en ik niet binnen zou raken.
Om 9u stond ik in rij om binnen te gaan (het museum opent om 10u). Toen ik binnenging stonden mensen tot om de hoek aan te schuiven… TAKE THAT MEXICO!! Ik betaalde trouw de 80 pesos om foto’s te maken, de 200 om binnen te mogen en de 60 voor de audiogids. Toegeven, Frida was een dure vogel maar het was elke peso waard.
Hierna wilde ik op rondvaart door de kanalen van Xochimilco (duizend punten voor wie dat van de eerste keer juist uitspreekt). Om weg te geraken uit het dorp van Frida moest ik echter eerst de juiste collectivo vinden. Niet zo eenvoudig als je weet dat die dingen met een rondvaart rijden en je in een flits je bestemming moet lezen op een klein bordje om vervolgens de chauffeur te doen stoppen.
Mijn reflexen zijn niet echt benoemenswaardig en resulteerden in een zeldzaam moment van evenwicht waarin ik in een rijdende collectivo sprong. Niet toevallig hoorde ik nog net “haha mira la gringa” toen ik elegant binnen sprong. “Soy Belga hombre, no soy gringa” antwoord ik hem, waarop hij me verder braaf aan mijn halte afzette.
Om in Xochimilco aan te komen moest ik eerst nog drie keer van tram wisselen, twee stations zoeken en een bus nemen. In plaats van de ‘linea directa’ (werken aan de sporen madam, ge kent dat he). Voor zij die mijn gevoel van richting kennen en mijn natuurlijke aanleg om in rare buurten te belanden: uitdagingske!
Ik belandde alleen in een boot (voor zo een 25 man) die me door een saaie modderstroom vol andere gondelboten voer. Tourist-trap zei u? Gelukkig kennen ze wat van muziek:
De eerste gondel die wees en waaide vond ik grappig. De tweede, derde, vierde en vijfde die lachten en ‘mira la gringa solita!’ riepen iets minder. Kwetsbaarheid alom want miljaar ja wat was ik alleen.
Dus glimlachte ik en wuifde ik koninginnengewijs naar menig corpulent Mexicaan. Om zeven bussen en vijftien trams later in de zetel van het hostel te ploffen.
Ik lees dus verder in mijn boek, want er is nog wat werk aan mijn kwetsbaarheid geloof ik…
PS: Na een nieuwe dag van opdringerige mannen is mijn afwimpelzin nu: “ik reis alleen want mijn lief kreeg geen verlof van zijn baas”. Kandidaten kunnen zich aanmelden aan de balie (met uitzondering van Mexicanen).