Geluk zit vandaag in de geur van goedkoop mannenparfum in een overvolle bus. Die zich, op de tonen van een goedkope Mariachi-cd, een weg baant naar Teotihuacan. Het voelt een beetje als thuiskomen.
Er zit een stevige barst in de ruit van onze bus. Meteen hoor ik Leonard Cohen in mijn oor fluisteren ‘There’s a crack in everything, that’s how the light gets in’.
Eindeloze velden vol cactus-bomen en troosteloos verloren gewaaid afval. Passend wel, die barst.
Zonder oogcontact, of enige andere blijk van erkenning schuift de jongen naast me het gordijn achteruit. Zodat ik mooi mijn foto nemen kan en hij onbewust het licht binnen laat. Hij ontroert me stiekem, met die kleine handeling. Hij heeft me gezien, ik mag hier zijn.
Ik en mijn bolletjeskleed stappen uit. De tempel op. Geen goede zet trouwens, een kleed aandoen op een winderige tempel van 286 trappen hoog. Wel veel erkenning gekregen…
Ik dwaal me vervolgens een weg door de metro en de stad, waar het me opvalt dat vrouwen ook hier geen kleedjes dragen. Maar ook dat mannen me graag hun kaartje geven, of een knuffel ter afscheid. Malle Mexicanen.
Mexico city zit vol barstjes. Verkrotte gebouwen staan om de hoek van grote winkelcentra te verkommeren. Daklozen op leren voeten kijken je vragend aan in elke straat die je passeert.
Maar de politie helpt elke vrouw met blauwe ogen met graagte op weg naar de metro, het hostel of een zoekgeraakte bankautomaat. Para servirle, claro! Elk voetpad wordt keurig geveegd en elke struik precies gesnoeid. Da’s buena honda, hombre!
Maar in de drukte van de grootstad heb ik ondertussen al twee dagen geen enkel gesprek gevoerd dat verder ging dan “de donde vienes?” Ik denk dat ik links swipe op Mexico City…
PS: Zeg Velo Antwerpen, ik weet dat jullie gingen uitbreiden tot buiten de ring, maar vindt ge Mexico er zelf ook niet dat over?