Ik rolde deze ochtend vrolijk uit bed: ik kon Mexico al bijna ruiken! En nee, dat had deze keer weinig te maken met de chili con carne van de avond ervoor…
Samen met mijn ouders betaalde ik vrolijk de Diablo-toeslag om treingewijs tot in Zaventem te raken. Het feit dat die toeslag ‘dikken afzuip’ was flitste amper één keer door mijn hoofd. Met klamme handen ging ik op zoek naar de incheckbalie voor mijn bagage. Mijn grootste angst is namelijk altijd dat er een probleem met mijn ticket zou zijn, waardoor ik niet zou kunnen vertrekken. Ik hoor het je al denken: “Haha, mallerd! Wanneer is dat nu ooit het geval?” Wel…
- 8u45: Mijn hartslag verhoogde lichtjes, gedurende de 5 minuten waarop de man van KLM naarstig op zijn klavier tokkelde…
- 8u50: Toen hij me vertelde dat ik me tot de balie van de luchtvaartmaatschappij diende te wenden om de gegevens van mijn kredietkaart te checken vormde er zich lichte okselvijvers op mijn sportshirt (leek me een goed idee weet je, een sportshirt op een vliegtuig dan weten de omzittende passagiers meteen dat het je menes is: you trained dit this, bitches!).
- 9u15: De dame van de luchtvaartmaatschappij keek me verontschuldigend, doch zonder medelijden aan, wanneer ze me vertelde dat er iets mis was met de boeking van mijn ticket. Ik zou stante pede een nieuw ticket moeten kopen. Voor de luttele prijs van 1300€.
- 9u20: Dat was het moment waarop de okselvijvers kleine oceanen werden en er zich een traan of twee aandiende in mijn ooghoeken. “Ok, bedankt”, zei ik. Want die 1300€ had ik niet. Mijn ouders stonden verbaasd te kijken toen ik vastberaden met mijn rugzak wegwandelde richting station.
‘Zou ik toch niet gewoon gaan en het ticket aan hen overlaten? Ik had het zo goed voorbereid en alles was gepakt en gezakt.’ Ik zag het moederhart van mijn moeder (duh) bijna breken. Nee hoor, ik ging wel terug, snufte ik (die twee tranen in mijn ooghoeken hadden zich ondertussen vermenigvuldigt tot een zondvloed, de rotzakken). Wat een schatten van ouders heb ik, dat ze dat voor me wilden doen. Het was de zin “ge moet nu leven he, dat geld komt wel terug” die me over de streep trok (los van de goesting om op avontuur te gaan natuurlijk). Dus haalden we met al onze bankkaarten geld af om het ticket te betalen (visakaarten bleken niet te doen wat ze moesten doen).
Met twintig minuten tot check in stapte ik op de douane af. Thank god voor sportsloefkes want daar stuurde ze me naar de foute gate (A25 ipv B4) waardoor ik op record tempo de volledige luchthaven diende te doorkruisen.
Tot groot jolijt van de steward bij de gate die me vroeg waarom ik ‘ for god’s sake’ zo hard gelopen had. Ik had toch nog zeker vijf minuten?
Mijn sportshirt (sneldrogend en antibacteriël om geurtjes te vermijden) en sportsloefkes kwamen dus meer dan van pas. Ten Miles, here I come!
Dus nu drink ik, ergens boven Amerika, G&T (kwestie van waar voor mijn geld te krijgen voor 1300€) en bedenk ik me dat loslaten zo overduidelijk het onderwerp van mijn reis is. Duidelijk dan dit kan het niet worden: het wordt tijd dat ik leer lossen.
Ik zal beginnen met u, België. Ik laat u voor wat het is en laat Mexico op me afkomen.
Mocht ge in de tussentijd een Kickstarter willen beginnen om mijn ticket te funden: laat u vooral niet tegenhouden!