Ge zegt dat wanneer een zintuig wegvalt, de andere zintuigen verscherpen. Ter compensatie als het ware. Ik zucht omdat het eindelijk duidelijk is wat ik overcompenseer. Ik weet niet goed waar ik het juist stuk heb laten vallen. Of het uw schuld is of die van een ander. Heel misschien wel die van mij…
Mijn voelen is kapot.
Dus vul ik uw stiltes. Onze stiltes. De stiltes van Jan en alleman, om te voorkomen dat ge verder vragen zou. Verder dan de banaliteiten die mijn leven beslagen en die ik in de gore details aan uw neus hang. Ik praat over werk en over de miserie van een ander, zodat gij niet hoeft te vragen hoe het met mij gaat. We weten beiden dat ge dat eigenlijk niet wilt weten.
Uw denken is kapot
Ik staar naar handen die in een ver verleden aan mij toebehoorden. Vandaag de dag lijk ik ze steeds vaker nodig te hebben om mijn hoofd te ondersteunen. Een hoofd dat ik in de holte van uw arm nestel, zodat mijn ogen niet zouden verraden wat ik u eigenlijk zeg.
Wij zijn kapot.
En ik, ik kan niet stoppen. Mijn hoofd draait toerkes . Ik draai toerkes. Dus verdoof ik met een bulderlach. Om in de lichtjes in uw ogen, heel misschien het einde van de tunnel te zien. Dans nog even alsof het morgen zondag is en de wereld niet op ons wacht.
De wereld is kapot.