Ik ben ondertussen ongeveer een week toerist op Amerikaanse bodem. Meer bepaald in Sebastopol, Californië. Na een dag vliegen, inchecken, aanschuiven en meer vliegen kwam ik (drie uur later dan voorzien) aan in San Fransisco.
De pret kon niet op want na vier maanden kon ik ‘den boyfriend’ eindelijk vastpakken. Hij kwam me trouwens ophalen in de pussywagon. Al jaloers? Dat de pussywagon een multifunctionele brooddoos is laat ik even achterwegen. Dat het ‘nen automatique’ is ook. Soit, na het ophalen werd ik afgezet bij een pracht van een huis waar hij een stulpje gehuurd had voor de nacht. Mijn vreugde was groot, het bed zacht en de douche zalig heet. Chocolade en speculaaspasta werden samen met “Dutch for Dummies” en “Nederlands in drie maanden” afgegeven. Kwestie van het noodzakelijke met het aangename te combineren.
Maar bon, ondertussen is me hier al het een en ander opgevallen. Dat Amerikanen knuffelen ter begroeting bijvoorbeeld, of dat ze allemaal uitermate vriendelijk en gedienstig zijn “Hello, how are you?”. Waarop je dan uitermate vriendelijk “fine thanks” antwoord en geïnteresseerd behoort te zijn in hoe het leven van je gesprekspartner verloopt. “Fine thanks, how are you?” Altijd. Overal. Benzinepomp, restaurant, vrienden, familie, mensen op straat. Mensen begroeten gebeurt met een knuffel, ook dat past allemaal in het plaatje van de joviale Amerikaan.
Hier lijkt dat ‘persoonlijke’ erg belangrijk, vreemden worden even uitbundig begroet als oude vrienden, bij het leveren van een dienst is de persoonlijke benadering minstens even belangrijk als de dienst zelf. De supermarkt is daar een mooi voorbeeld van. Rondlopen en rustig kijken is moeilijk, gezien er om de twee meter wel een medewerker komt vragen hoe het met je gaat en of je alles wel goed kan vinden. Aan de kassa is het om ter eerste vragen hoe het met de ander gaat. Tot slot pak je je boodschappen niet zelf in, neen de professionele boodschappeninpakker doet dat voor je. Om dan meteen ook even te vragen hoe het met je gaat. Persoonlijk vind ik dat behoorlijk taxerend, ik overweeg een t-shirt te laten maken met het opschrift: “I’m fine thanks, how are you?”.
Sebastopol blijkt en stad vol New-Age hippies en zweverige types. Alles is er biologisch, zelf gekweekt en milieuvriendelijk. Iedereen lijkt rond te lopen in katoenen kledij, lange rokken, harembroeken en ergonomische sandalen. De mallerds. Ik had trouwens een eerste kennismaking met Yoga. Er kwamen behoorlijk wat neerwaartse honden, foetale houdingen en chakra’s aan te pas maar ik heb het overleefd. Hoewel ik mijn best moest doen niet te giechelen wanneer het ging over ‘bevrijdende energiestromen’, het wegnemen van ‘innerlijke blokkade’s en het trainen van ‘kegelspieren’ was het een fijne ervaring. Afgezien van de spierpijn de dag erna dan, ik had geen idee dat ik zoveel spieren gebruikte bij het simpelweg in de lucht steken van mijn kont. Nu ja, zo ‘simpelweg’ bleek het nu ook weer niet. Yoga is werken.
Buiten het trachten te perfectioneren van mijn neerwaartse hond vul ik mijn dagen met lezen. Game of Thrones, jawel ik kan het niet laten. Maar ik leer ook voor planten zorgen. Zoals water geven, bespuiten tegen ziektes, het mengen van voedingsstoffen, het verwijderen van overtollige bladeren eeeeeeenzoverder. Trouwens allemaal ecologisch spul dat er gebruikt wordt. Het blijft tenslotte Sebastopol. Trouwens wel zalig hoor, zo uw eigen tomaten enal gaan plukken in de tuin.
Ik tackelde ook het huis met ecologisch kunstmiddel. Want ge kent dat hè “ne vent alleen”. Nee in een huis dat eigenlijk je werkplek is en tot voor kort met allerhande mensen gedeeld werd is netheid duidelijk geen prioriteit. Om niet te zeggen onhaalbaar. Maar zo één keer om de tien jaar mag er wel eens degelijk gekuist worden dus hield ik een geweldige ‘herfstschoonmaak’. Spik, span en huiselijk. Hoezaaa!
Verder kocht ik een boek over rondbreien. Geniaal plan van mezelf om dat in het Engels te doen. Ik snap er dus geen hol van en ben naarstig op zoek naar een breiclubje. Nu ja, een uitdaging mag er zijn.
Voilà, u bent weer mee. Veel boeiends is het niet, dan ga ik nu sapjes maken. “Cleansing” enal, ik ben hier aan het integreren.