Soms verwarren woorden uit uw mond met die in uw ogen. Lees de haren op uw armen en vraag of ze mijn verhaal vertellen. Wimpers fladderen tegen het licht dat uw schouders verzwaart. Ik stil en laat u zijn. Vlinderend naar de achterkant van de maan om te wachten op de zon. Verzink in mijn hals tot ik uw woorden adem.
Want iedereen is een beetje beroemd
Miek, het is fijn om je te lezen. Jouw woorden hier zijn vaak precies het stemmetje in m’n hoofd. Ik doolde maar wat rond en toen plots wandelde ik voorbij je blog. Ik begon te lezen en bewonder je mooie, vlotte schrijven, maar bovenal intrigeren jouw topics me; the same issues kraken m’n hersenpan open. Dagelijkse beslommeringen die groter huizen in ons dan we zelf willen geloven en waarvoor we nauwelijks een tikkeltje tijd nemen om hen keurig een plaatsje te geven. We hebben misschien (ik althans wel zeker) nog een lang pad te bewandelen, maar we zijn op goede weg. Dat besef wordt me steeds duidelijker en lees ik hier ook tussen jouw lijnen door. En dat (ook) maakt ons dan weer ‘vrolijk’, ‘tevreden’ en ‘springend’ 🙂 Geniet van de kleine dingen, dan volgen die grote wel! liefs.
Wat leuk om horen dat ik niet alleen ben met mijn krakende hersenpan! Bedankt voor de complimenten, dat doet deugd en zet aan tot meer hersenspinsels 😉 en ik ben er zeker van dat we er komen als we bewust blijven van al die dagelijkse beslommeringen en ze niet zomaar naast ons neerleggen, fijn dat ik jouw hoofd ook een beetje onder woorden kan brengen 🙂