In overdrive zegt u? Ach ja, het is dat ik het de volgende maanden met weinig tot geen internet zal moeten doen. Niet dat ik al bijster veel te vertellen heb na een dag Guatemala City maar ik wil al even mijn eerste indruk weergeven.
Het feit dat iedereen de je tegenkomt, inclusief lectoren en bewoners, je afraden om naar Guatemala City te reizen is misschien al een indicator dat het er niet echt zo geweldig is. Omdat het gewoonweg eenvoudiger voor ons is om van hieruit naar Coban te reizen blijven we hier, rebels als we zijn, een nachtje slapen. Tegen beter weten in dus, want ook de reisgids (in ons geval de Rough Guide van Guatemala) stelt dat er hier weinig te beleven valt. Het is hier dus vooral ‘peligroso’. Gelukkig hebben wij een geweldige gids. Namelijk Peter, die al van 1996 in Guatemala woont en alle hoekjes van de stad kent. Hij is ons komen ophalen van de luchthaven en biedt ons bed, bad, brood en bezigheid aan. Geweldig boeiend om zijn ervaringen te weten te komen en de stad toch een beetje te leren kennen. Bij deze: Adriaan, bedankt, wat een top-oom!
Sofia, zijn dochter, laat ons de winkelstraten zien. Buiten Mac Donalds en Burger King vind ik er niets herkenbaars. Wat me meteen opvalt zijn de mannen met geweren die deel uit lijken te maken van elke etalage in de straat. Ze glimlachen vriendelijk maar dat doet de loop van hun geweer er niet minder op blinken. Een gevoel van onveiligheid weet zich dan ook snel tussen mijn oren te nestelen. Ik probeer krampachtig elk gezicht te memoriseren dat zich iets te lang in mijn persoonlijke ruimte bevindt en ben me bewust van elke voorbijganger. Sofia loopt rustig door, zonder zorgen en luid kwetterend met vriendin Aleksandra. Ik schaf me een Guatemalteekse simkaart aan en sus mijn angstgevoel met een Whopper.
Het fijne is wel dat niemand me hier aanspreekt, geen ‘senorita por favor’ om mijn oog te doen vallen op de nieuwste jurkjes uit de jaren ’90, geen ‘adelante’ om me een winkel binnen te lokken. Het staren daarentegen is nog nooit zo erg geweest. Peter vertelt me achteraf dat vrouwen met piercings en een tattoo niet zo gewoon zijn in Guatemala. Bovendien loop ik wulps gekleed. Guatemala blijkt meteen het enigste land waarin de mannen wild worden van een t-shirt en een roze harembroek met bloemmotief.
Maar goed: Sofia vindt de stad niet zo gevaarlijk. Toch brengt Peter haar vaak met de auto naar de plekken waar ze heen moet. Horrorverhalen van gewapende overvallers doen me begrijpen waarom.
De stad zelf heeft me op het eerste zicht weinig te bieden. Ze geeft eerder een vuile en vervallen indruk. Al bevind ik me wel in een minder rijk gebied en zag ik enkel zone 1 en 4. Ik vind Guatemala City echter niet erger dan een andere hoofdstad. Net zoals in Lima en Buenos Aires willen ook hier de mensen dat je veilig bent. Ze uiten dit helaas door je te wijzen op alle gevaren, waar ik eerder nerveus dan voorzichtig van word. Ook hier staren de mensen je aan en lijken de huizen vaak niet in perfect staat te zijn. Echte liefde is het voor mij dus niet. Morgen reizen we verder naar Coban en ons dorp Nimlaha’kok. Voor de eerste keer kennis maken met de dorpsbewoners , spannend!