Koude voeten en drie kussen voor uwe nieuwjaar.

Ere wie ere toekomt, de nieuwe schijf van The XX is top, zowel van tekst als van muziek. Met dit lied op de achtergrond een schrijfsel produceren bijvoorbeeld. Vooral in combinatie met een pak dinokoeken en een lijf vol zenuwen. Vandaag werd het me tussen de bonen en de debatten (het leven van een BanaBa-student internationale samenwerking) duidelijk dat het er hier in België echt bijna op zit. Crazy bananas dus want dan neem je plots afscheid van de mensen waar je de afgelopen twee maanden mee in de les zat.

(vlnr Chelsey, Sietske, ik, Inneke en Jennifer)

Met de ene had ik een iets intiemer contact dan met de andere maar ik denk toch dat ik eerlijk kan zeggen dat ik ze zal missen. Straffe madammen en mijnheren die elk een ander avontuur tegemoet gaan en binnen zes maanden als andere mensen zullen terugkomen. Zullen de madammen van Brazilië met een lief terugkomen? Kunnen de Senegalezen na zes maanden nog maniok zien? Of hoe is dat nu eigenlijk, -24 graden in Ladakh? Ik hoop het u na zes maanden te kunnen vertellen na een warm weerzien.
Ik zal in elk geval de dansmoves en de mopjes missen. Dat ze dat allemaal zot goed gaan doen, occasioneel zwaar op hun gezicht zullen gaan en triljoenen verhalen te vertellen zullen hebben staat al vast. Succes en tot Skype denk ik dan.
De Guatemadammen daarentegen, dat is iets helemaal anders. Plots zit ik minstens acht uur verwijderd van de meerderheid van de chica’s. Die chica’s dat zijn respectievelijk Sandrine, Sietske, Chelsey, Jennifer, Inneke, en uiteraard mezelf. Sandrine zal zich in haar eentje naar Ciudad Vieja begeven om daar met de organisatie Niños de Guatemala te werken. Sietske, Chelsey en Jennifer zitten samen in San Juan Del Obispo, een dorp dat een tiental minuten van Antiguia (de voormalige hoofdstad) ligt. Ze zullen de handen uit de mouwen steken bij Familias de Esperanza. Inneke gaat met mij naar het dorp Nimlaha’kok , acht uur verder van iedereen. Samen gaan we de uitdaging aan om zes maanden lang de wereld vanuit Maya-perspectief te bekijken, of dat hopen we in elk geval. Ik vermoed dat we best wel twee handen op een rommelende buik (die bonen weet u wel) zullen worden, als twee vreemde eenden in de bijt. Het zal gek doen om die Guateguapas plots achter te moeten laten, na hen elke dag te zien de laatste maanden. Goed vastpakken voor vertrek dus, want een personal zone dat is voor watjes.

s (deze keer met Sandrine).

Last van koude voeten heb ik wel een piepklein beetje. Want een dorp zonder alle dagen internet, elektriciteit of stromend water, dat is toch best spannend. Om nog maar te zwijgen van het feit dat de meerderheid van het dorp Q’eqchi spreekt, wat ik tot op heden onverstaanbaar vind. Challenge accepted, dat natuurlijk wel, al gaat het met bibberknieën. Ik geef toe dat ik al meerdere keren gedacht heb om het toch maar allemaal snel af te blazen. gewoon omdat ik het dan doodeng vind om een halfjaar lang ergens anders een nieuw leven op te bouwen. Niet dat ik dat echt zou doen natuurlijk, maar het wordt tijd dat ik vertrek, dat ik met eigen ogen kan zien waar ik zal belanden en wat ik zal doen. Dat praten, lessen volgen en taken maken is nu even genoeg geweest want ik wil er met mijn twee voeten middenin staan. Ik wil van ‘Que Tal?’ en ‘Que linda’, af en toe heel hard om mijn mama wenen en mijn dubbel bed missen, maar vooral ruiken, proeven en zien wat het daar allemaal is. Beam me up Scotty want ik wil knallen.
Ik kijk uit naar het vinden van rust, in mijn hoofd en in mijn hebben en mijn houden. Ademen, leven en laten leven. Loslaten en opbouwen. Niet meer vallen over voeten die niet de mijne zijn, of dat nooit waren. Dansen door de wildernis van kunnen, mogen en proberen. Anders kijken naar wat is en wat zal zijn. Voor een keer zonder woorden maar met zintuigen op scherp. Back to basic en ‘alles opternief’. Omdat het kan, omdat het moet, of gewoon omdat ik dat doodgraag wil. Lenzen uit en kijken door een nieuwe bril, soit u begrijpt het wel.
Ik plan om terug te komen. Liefst met bredere schouders en naar minder woelig water. Anders hoop ik tegen dan mijn sjorkunsten wat verbeterd te hebben zodat ik mij een vlot kan construeren.

Ik zoen u alvast voor uwe nieuwjaar, verjaardag en pasen. Stel het wel, vergeet me niet en tot de volgende keer maar weer!