Ik was net tot de conclusie gekomen dat alleen reizen niets voor mij was. Ik had er me bij neergelegd dat het kunnen delen van mooie momenten met anderen me oprecht gelukkiger maakt en dat ik alleen eten maar niks vond. Tot ik de stad achter me liet en ontdekte dat ik in de natuur of bij het ontdekken van de ‘backroads’ perfect een zelfstandige madam kan zijn met ballen aan mijn lijf. Het zijn die steden en dat alleen ronddwalen wanneer anderen in groep op café zitten waar ik het moeilijker mee heb. Te meer omdat ik de oppervlakkige hosteltalk al lang gehad heb.
Dus vertrek ik, met nieuw verworven kennisen naar een comunne in de brousse. Waar vrijheid blijheid is en meditatie bij de dagindeling hoort. Waar werken aan jezelf plots vanzelf gaat en er kefir en zuurkool gemaakt wordt voor het ontbijt (Hilde, ik leer hier over Bachbloesems, ik hoop dat je trots op me bent). En waar gewoon Miek meer dan genoeg is. Ik kan niet zeggen hoe een deugd dat doet. Het voelt eeuwen geleden dat ik nog zo onbezonnen gelukkig was zonder het gevoel te hebben dat ik iets moest bewijzen. Zij het aan mezelf of aan anderen.
Tot snel België, que le te vaya bien!
Gewoon jezelf zijn is genoeg? Klinkt heerlijk. Heeft die commune een adres, dan doe ik mezelf even op de post.