De hemel huilt zichzelf in slaap. De straten van San Cristobal kunnen het water al lang niet meer slikken.
Ik zit, zoals dat hoort in een wachtkamer, te wachten bij de dokter. Niemand weet wanneer het zijn beurt is of waar de dokter eigenlijk is. Een banner in de wachtkamer zegt ons dat ouderen en kinderen altijd voor gaan. Ik kruis mijn vingers dat de plaatselijke bejaardenbond niet net vandaag gezamenlijk zijn bloeddruk wil laten meten.
Een driehonderdvijftig pesos en een doorverwijzing later (een kleine twee euro pakt) slurp ik koffie in het ‘Centro de planificado familiario’. De koffie en wifi zijn er gratis maar ik schuifel toch wat zenuwachtig op de fluwelen zetels. Ik vond de Hobbit altijd al lang maar vandaag lijkt hij eindeloos (het feit dat een gedubte versie is helpt waarschijnlijk ook niet).
Plots springt ze de wachtzaal weer in: ‘False alarm’, zucht ze. Ik voel de opluchting wanneer ze me omhelst ‘thank you for being there’, fluistert ze in mijn oor. En ik weet dat ze het meent.
Of hoe je op twee dagen vriendschappen voor het leven kan smeden.
Daarna klinken we: op straffe madammen, nieuwe vriendschappen en reizen die uw leven veranderen.