“Waarom kan je jezelf niet gewoon eerst graag zien?” Zijn ogen fonkelen een beetje wanneer die woorden zijn lippen raken. “Kan niemand dat nu eens voor mij doen?” vraag ik. Ik doe al zoveel zelf. Hij glimlacht omdat we allebei het antwoord al lang kennen op die vraag. Het is zo een gesprek waarin onze zielen een beetje in elkaar overlopen. Zo een waarna de knuffel die er op volgt extra lang mag duren omdat hij echt nodig is…
Ik merk dat me dat de laatste tijd weer vaker overkomt. Ik loop uit. Zoals een inktvlek op een vloeipapier. Maar kijk, hij heeft me daar mooi schaakmat gezet.
Want ja, waarom is me dat zo moeilijk zeg? Uzelf graag zien?
Op goede dagen voer ik al eens zulke (diep)zinnige gesprekken dat ik er zelf van achterover val en allez, ik ben wel een toffe. Om nog maar te zwijgen over het feit dat mijn kont er echt wel goed uit ziet in die ene broek. Maar graag zien? Mezelf? Dat is toch nog iets helemaal anders.
Ik kan zo waanzinnig gek worden van mijn eigen hoofd en de dingen die ik doe. Van de muren waar ik telkens weer tegen knal, ook al weet ik ze ondertussen wel staan. Of van de cirkels die ik telkens opnieuw zwem, zonder uit te breken. Van het feit dat ik het me telkens opnieuw weer zo moeilijk maak bijvoorbeeld. En dat ik keer op keer val voor wat niet beschikbaar is (ik maak het daardoor nogal onmogelijk om lief te zijn voor mezelf. Want godvermiljaaaaaaar kind, neem zo geen domme beslissingen!).
“Ben je op zoek naar iemand om je te komen redden?”, vraagt hij me vervolgens. Mijn hoofd draait bij de zoveelste plotwending in dit gesprek. Ik zoek enig spoor van sarcasme maar kan enkel oprechte interesse terugvinden. Een giechel werkt zich stiekem naar buiten. Alsof ik gered wil worden. Neen bedankt, ik zal een ander wel redden.
Vraag me gewoon niet los te laten.
Hoe doen mensen dat? Wil iemand dat even in een stappenplan gooien? Gezien ik niets half doe kan ik niet anders dan mezelf volledig te smijten. Alles of niets. En dus hou ik pitbull-gewijs vast aan wat ik wil. Wat, evenzeer pitbull-gewijs, meestal verscheurend eindigt. Werkpuntje pakt…
“Nee, zucht ik, ik ben op zoek naar iemand die zich smijt voor mij”.
“Misschien is dat dan net jezelf graag zien”
Hij glimlacht.
De knuffel is nodig.