Meer dan een jaar geleden was het dat ik deze blogpost schreef. Over doen en durven, reizen en loslaten. Maar vooral: over niet vastzitten en uw eigen ding doen.
Ondertussen heeft alles hier een beetje op zijn spreekwoordelijk gat gelegen. Bij het schrijven van bovengenoemde blogpost stond ik op een springpunt. Ik sprong voor een zotte job met een zotte uitdaging. Een jaar lang ben ik blijven springen (met afwisselende mate van enthousiasme), om uiteindelijk toch gewoon loeihard met mijn hoofd tegen de muur te knallen. ‘Moe’, ‘op’, ‘vertwijfeld’ en ‘ongelukkig’ waren kernwoorden die ik afgelopen jaar regelmatig op tafel gooide (ik laat ‘Tinder’ hier even weg, gezien dat niet bijdraagt tot mijn punt). Gezien mijn baan en mijn woonst onlosmakelijk met elkaar verbonden waren (ik was inwonend leefbaarheidsmedewerkster in een sociale woningblok in Antwerpen Noord) liepen ook privé en werk kriskras door elkaar.
O ironie, wanneer ik voorafgaand nog schreef over vrij zijn en niet vasthangen zat ik dus minder dan een jaar later muurvast in mijn eigen cocon. Ik durfde niet meer voor- of achteruit en deed wat halfslachtige pogingen om ter plekke te blijven watertrappelen. Mijn hoofd bleef boven, maar daar is alles mee gezegd. Gelukkig leerde ik daar ook uit. Dat ik best wel stevig in mijn schoenen sta bijvoorbeeld. Dat ik wel wat kan in de sociale sector, of dat mijn buikgevoel dik ok is.
In maart besloot ik opnieuw te springen. Want ‘moe’, ‘op’, ‘vertwijfeld’ en ‘ongelukkig’ zijn geen woorden waarmee ik mijn leven wil omschrijven, zo bleek. Zonder baan, lief of inkomen (maar met een nieuw appartement) stond ik opnieuw te twijfelen over wat ik nu eigenlijk wilde. Laat ik u meteen geruststellen: ik heb er nog steeds geen flauw idee van. Maar ondertussen werk ik halftijds bij het CAW in Antwerpen Noord aan het verbeteren van de wereld en verdien ik de andere helft van mijn week bij in een stoffen- en wolwinkel (Julija’s, voor de geïnteresseerden). Twee uitersten, maar daarom net een geweldige combinatie. Tegenwoordig zijn ‘vrolijk’ en ‘gelukkig’ weer woorden waar ik mee smijt. Al blijft het allemaal niet evident (ik doe nog wel eens een eindeloos beklag over huurprijzen in Antwerpen en de kosten die ‘een mens alleen’ zo allemaal heeft).
Eigenlijk wil ik dus gewoon maar zeggen dat, ondanks het feit dat mijn inwendige kangoeroe even een tijdelijke winterslaap gehouden heeft, ik begot blij ben dat ik sprong. Dat ik zal blijven springen, want dat doe ik nu eenmaal. Maar bovenal: dat ik ontzettend blij ben dat mijn vrienden mijn eigen advies terugkaatsten en me bleven voorhouden dat je nooit vast zit.
Merci.