“Woah that’s hella-sweet dude!” Ik giechel me hier een maagbreuk want echt, whaddup met die Amerikaanse taal? Gisteren gingen we uit eten in een van de hipste restauranten van het dorp. Meteen ook mijn eerste keer in een ‘booth’. Geen laars maar een hoektafel met zetel. Ge kent dat wel, gelijk in Grease. Na een halfuur heb ik nog geen woord gezegd. Mijn verwarring moet duidelijk zichtbaar zijn want ons gezelschap vraagt me of alles wel in orde is. Waarop ik moet bekennen dat ik misschien toch geen Engels spreek, gezien ik van het afgelopen halfuur niets van de gevoerde conversaties had begrepen. “Dat is niet zo vreemd want we verzinnen de helft van onze woorden zelf”, zo klinkt het. Er blijkt een hele taal vast te hangen aan deze subcultuur, wat vanuit antropologisch standpunt ontzettend boeiend moet zijn maar mij helaas niets wijzer maakt. Waarop het gesprek zich meteen haat focussen op taal. Want ik spreek dan wel Engels, taal is meer dan dat. Dat blijkt bijvoorbeeld tijdens een van mijn yoga lessen wanneer de lesgeefster me vraagt wat ik van de les vond. Goudeerlijk als ik ben zeg ik haar dat ik me behoorlijk stom voel wanneer ik de houdingen niet uitgevoerd krijg maar dat het me helpt ontspannen. Ze kijkt me een beetje verbaasd aan en zegt me dat ik veel te hard ben voor mezelf, ik deed het namelijk heel goed. Mijn lief leek al net zo geschokt van mijn uitspraak. “Wat zeg je nu van jezelf?”, vraagt hij me. Ik snap niet zo goed wat het probleem is want ik bedoelde het helemaal niet zo dramatisch. Ik vind mezelf toch helemaal niet dom, ik voelde me enkel onnozel. Oef, onnozel is oké. Van jezelf zeggen dat je je stom voelt is echt not done en dan lijkt het alsof je een ontzettend laag zelfbeeld hebt. Onnozel mag dan wel weer. What’s in a name nietwaar? Naar Amerikaanse maatstaven ben ik dus een tikkeltje té eerlijk. Soit, dat ben ik naar Belgische maatstaven misschien ook wel.
Om maar even te melden dat ik het verwonderlijk vind dat ik hier toch nog zoveel taalbarrieres ontdek. Dat ik dat in Guatemala zou hebben, waar ik de taal aanvankelijk niet sprak, had ik verwacht. Maar opgegroeiend met mijn neus in Engelstalige boeken had ik gedacht dat ik de taal wel beheerste. Ik zal er nog wat “duuuuuudes” en “hellaaaaa’s” moeten tussen smijten me dunkt. Er is nog wat werk aan.
Manneke, dat reizen dat is nogal eens iets he zeg. Ik ben hier de continenten aan het afgaan dat het gene naam heeft. Mijn moeder gaat het vreselijk vinden maar ik hoop dat ik dit kan blijven doen. Ik ben totaal over mijn alleen reizen stresske heen trouwens. Hoewel het werk en het stadje top zijn kijk ik er nu al naar uit om te gaan roadtrippen. Tot zolang ben ik tevreden met de koffiebars met live jazzzz. Za-lig.
XoXo