Zeg nooit nooit.

Het is eigenlijk aandoenlijk hoe ik steeds weer denk “dit ga ik echt nóóit meer doen”. In mijn eigen valkuilen lopen bijvoorbeeld. Of pindakaas en choco mengen op dezelfde boterham. Belachelijk veel geld uitgeven aan een paar schoenen. Of de halve rommelmarkt leeg kopen voor tien euro. Elke keer opnieuw herhaal ik mezelf, om er meteen een “maar dit doe ik echt nóóit meer” op te laten volgen. De enige die mijn “nooit meer” nog serieus neemt ben ik waarschijnlijk zelf.
Me druk maken in de luiheid van anderen bijvoorbeeld, me frustreren in mijn eigen grenzen. Mira zingt het schoon: “Grenzen zijn voor mensen die niet weten waar naartoe”. Pijnlijk waar. Hoewel ik dacht dat ik mijn grenzen achtergelaten had in een jungledorp in Guatemala bleek niets minder waar. Ook hier bots ik op mezelf. Dat ik niet snel genoeg ben, niet lenig genoeg, of dat mijn Engels toch nog wat mankementen kent. Miljaardedju ik ging mij nooit meer zo opboeien in mijn eigen grenzen. Ik ging mezelf ruimte geven om te groeien en te leren. Ik ging nooit meer. Wel dus. Want het is hier van nieuwe dingen leren, op uw hoofd staan in de yogales met de elegantie van een panda met aambeien, organisch en gluten-vrij koken, alles leren over gezonde bodem, composteren, snoeien, oogsten, knippen, drogen en mezelf de beginselen van het muurklimmen eigen maken. “What in the hayyyyyyy?” Te veel hooi dus, wat resulteert in frustraties en het gevoel hebben alles te moeten leren, niets te kunnen en constant op anderen aangewezen te zijn. Zuchten en blazen, aanpakken en doorgaan dus. Maar soms wil ik eventjes een goed pak friet met mayonaise.
Ik blijf zoeken naar wat ik wil worden en wil doen. Op dit moment hou ik het bij rentenieren, ik Laar het u weten mocht daar verandering in komen.

Ondertussen ben ik ook een keer wezen klimmen. Meteen ook tot de conclusie gekomen dat mijn armspieren onbestaande zijn maar dat dit niet wil zeggen dat ze geen hele week zeer kunnen doen. Klimschoenen zijn niet comfortabel. Als in: echt wel auw. Mijn voeten staan vol bleinen maar eigenlijk vond ik het wel echt tof. Enkel nog over mijn hoogtevrees geraken. Dat omhoog geraken is niet echt een probleem, dat naar beneden komen daarentegen… Maar soit er wordt aan gewerkt. Verder had ik ook een zeer luide giegel-uitbarsting in een doodstille yogazaal. De houding “happy baby” was daar de aanleiding voor, samen met de oudere dame naast mij. Tot slot moet ik nog steeds wennen aan het hele chakra-gedoe en drie ogen en de energie langst uw staartbeen en uw hemeloog laten stromen. Whatever that may be.

XoXo