Ik ben graag altijd een beetje onderweg. Horizon per horizon verbreden en verslaan tot de zon eindelijk stilstaat. Mens en dier verslijten onder het zuchtend rubber uit andere windstreken. Talen spreken zonder tong met vrienden die nog vreemden zijn. Kronkelen rond grenzen zonder voet om op te staan.
Na weken van stressen, valiezen pakken, herpakken en kilo’s chocolade aanslepen mocht ik ze eindelijk gaan afhalen op de luchthaven: de papzie en de mamzie. Voor de duidelijkheid: ik heb twee paar papzies en mamzies, dat is behoorlijk handig want er heeft altijd wel een papzie of een mamzie tijd. Ik doe niet aan stiefgedoe, veel te assepoester-achtig. Bon, u kan weer volgen.
Ik stond dus enthousiast te zwaaien met een origineel bordje aan de luchthaven en laaide hen meteen in een taxi. Dat Guatemala City gevaarlijk is vind ik trouwens nog steeds een beetje overdreven. Of toch als je in de eerste en de tweede zone blijft, je ogen open houdt en s’avonds niet onnodig de straat op loopt. Niet erger dan mijn eigen Borgerhout me dunkt. Alhoewel ik met de veranderingen die Bartje lijkt door te voeren niet helemaal zeker ben of ik nu nog ‘mijn’ Borgerhout mag zeggen, gezien Bartje er aleenrecht op lijkt genomen te hebben. Soit, ik ging hier niet politiek worden.
De volgende ochtend worden we gepakt en gezakt de bus opgezet richting Esquipulas om naar Honduras te geraken. Daar zijn naar het schijnt impressionante ruïnes te ontdekken. Eenmaal aangekomen blijken we toch niet helemaal juist te zitten, overnachten in dit boerengat dus. We hebben het ongeloofelijke geluk om aan te komen op het moment dat de hele motorbeweging uit Guatemala dat ook doet. De jaarlijkse feestdag om de plaatselijke negerjezus (topwoord, vergeef me de politieke incorrectheid) te vieren blijkt dan net plaats te vinden. Alle hotels zitten behoorlijk vol. Ik slaag er, met mijn fantastische puppyblik, in om een stukje vloer te bemachtigen in een restaurant. Mijn ouders op een vochtige stink-matras, ik op de grond. Een mooi begin van een mooie reis en we gaan nog niet naar huis.
De dag erna is er een van bussen nemen, staartbeentjes kneuzen door de kapotte veringen, grenzen oversteken en ruïnes bekijken. En het was geeneens middag. Het gaat allemaal om planning en vindingrijkheid vrienden. Mijn reisgidsgehalte stijgt met de minuut. Voor mij ne paraplu voor mijne Kerstmis volgend jaar.
Vervolgens opnieuw kilometers verslijten onder veringen die het begin jaren vijftig al lang hadden opgegeven. Maar het is gezellig en allé hoe is het nog met de kinderen? De bussen worden volgeduwt met mensen zonder tijd. Ademen wordt moeilijk en de man naast mij spuwt om de vijf minuten zijn fluimen voorzien voeten. Ik denk dat we nog steeds in Guatemala zijn. Gelukkig is het vakantie. De bus verlaten wordt gedaan onder gefluit en ge’mamacita’ van de plaatselijke vrijgezellenbevolking. Wanneer ze heel sympathiek mijn vermoeid achterwerk beginnen te masseren, toegegeven het was vast aardig bedoeld, mik ik enkele welbepaalde knie-en elleboogstoten uit. Het is vakantie maar ze moeten nu ook niet gaan overdrijven.
Rio Dulce staat als volgende op de lijst. Met een de lancha (boot, geen hond) brengt ons naar hotel Tijax. Huisjes aan de steigers en margaritas ter grootte van de gemiddelde viskom. Mag ik hier blijven wonen? Ik hijs me gelijk in mijn hotpants met het idee dat topmodellen ook cellulitis hebben en boek alvast de rondvaart. Een rondvaart op de Rio Dulce is niet te vergelijken met de Flandria en de Schelde, dat leer ik snel. Tropische vogels, regenwoud, knabbelaars water en af en toe een eenzame peddelaar. Kleurke pakken. We meren aan bij Livingstone, dat meer stoned dan living blijkt. Na vijf minuten heb ik het gehad met de vijandige Garifuna’s en de kille sfeer. Terug de boot op om de watervallen van Siete Altares te beklimmen. Al is beklimmen veel gezegd, de weg was nogal moeilijk vindbaar. Maar het is het idee dat telt.
We sluiten de dag af met een duik in de plaatselijke warmwaterbron en een margarita of drie. Volgens mij is het vakantie.
