We zijn vertrokken. Na twee zenuwslopende maanden zit ik eindelijk op het vliegtuig. Met fancy mister IPad typ ik rustig een blogpostje waarbij ik ondertussen de series bekijk die zich op het scherm voor me afspelen. Want ja, bij United Airways krijgt iedereen zijn eigen beeldbuis. Dikke, vette BOOYAH! Heb ik trouwens al gezegd dat de raampjes hier warm zijn? Geen schrikbewegingen dus wanneer je in je slaap plots met je kaak dat ijskoude raampje raakt. Dat bespaart me op zijn minst een stijve nek van de pogingen om die ervaring te vermijden. Heerlijke dutjes doen hierzo. Na twee vluchten met Iberia (let’s face it: there’s only so much free wine can do) is dat best wel een verbetering. Het eten is zowaar herkenbaar als kip met boontjes dus ik ga helemaal uit mijn dak. Dat is trouwens meteen ook mijn ontbijt, al blijkt dat geen strak plan te zijn. Mijn verteringsstelsel en ik zijn op deze hoogte niet zulke beste maatjes. Met zes maanden bonen en maïs in het vooruitzicht kan ik me dat echter niet aan mijn hart laten komen.
Het vertrek is, hoe kan het ook anders, behoorlijk emotioneel. Veel gesnotter, al heb ik het lang droog kunnen houden. I blame Joke, anders had ik het wellicht zonder tranen kunnen doorstaan. Het idee om mijn Buffel in crime zes maanden niet meer te zien is echter genoeg om me prompt tot een panda om te toveren. Jawel, waterproof mascara had een strak plan geweest. Volop ‘Een Simonneke’ gedaan dus, met dank aan Bert voor de woordkeuze. Een hele delegatie had ik mee om me uit te wuiven: Bert, Joke en een resem aan familieleden. Heel fijn maar wel aardig slikken wanneer je de gate doorgaat. Zes maanden lang wachten op weerzien. Zes maanden lang zijn de Guatemadammen mijn stukje familie ver van huis. Er zullen dus vast weer tranen vloeien op het moment dat ik ook van hen afscheid neem, straks in Guatemala City. Acht uur zullen we dan van elkaar verwijderd zitten, gek idee. Nieuwjaar brengen we alvast samen door, wie weet kunnen we zelfs regelmatig afspreken, maar dat zijn zorgen voor later.
Momenteel voel ik me licht als een veertje, al het drama laat ik achter in België, tijd voor verandering. Al durf ik zulke slogans niet echt meer te gebruiken, uit angst dat er iemand me vraagt wanneer ik nu godverdomme eindelijk mijn plaat ga afzetten. Nog niet meteen dus. De laatste weken voor vertrek waren nog even hevig. Diepe gesprekken, lastige ontmoetingen en andere dingen die ik liever vermeden had. Voor het komende halfjaar verwacht ik van Karma alvast enkel goede dingen (seriously, you owe me). Maar wanneer ik de kaartjes en de briefjes bekijk die ik meeneem op de vlieger besef ik maar al te goed dat ik terug wil komen. Want met zoveel mensen die hier op mij wachten en zoveel lieve dingen over mij schrijven kan ik niet anders. Ik moet immers nog Duvels drinken, brunchen, dansen en Bicky’s eten. Ik ben ontzettend benieuwd hoe jullie wereld zich zal ontwikkelen en wat er allemaal veranderd zal zijn wanneer ik terug ben.
Ik sta mezelf toe om volledig voor euforie te gaan de eerste weken. Ongetwijfeld zal er nog een weerbots komen met zielige blogposts tot gevolg (ik bereid jullie alvast voor) maar nu nog even niet. Nu is alles spannend en geweldig, nu stop ik met dagen tellen en met moeten. Vanaf nu staan mijn zintuigen op scherp en ben ik klaar voor avontuur. Met een zonnecel en een batterij aan chloortabletten komt dat allemaal in orde. Ik kijk er ontzettend naar uit om het dorp te zien waar ik al die tijd zal verblijven. Om nog maar te zwijgen van alle mensen waarmee ik lief en leed zal delen. Benieuwd ook naar het comfort. Zal het echt zes maanden boskakken zijn en water halen zoals ik het me voorstel? Of is er een kraantje en een hudo? Spannend! Op de foto’s die ik zag vond ik het dorp er eigenlijk erg stedelijk uitzien. Met gebouwen uit steen en prachtige natuur, maar goed dat zie ik dan nog wel. Foto’s en updates volgen hopelijk snel.
Eerst deze vliegtuigreis zien te overleven. Straks een overstap in Chicago waar we onze bagage zullen moeten zoeken en op twee uur weer ingecheckt moeten zijn om naar Houston te vliegen. Van daaruit nemen we dan eindelijk de vlieger naar Guatemala City waar ik mijn beste Spaans boven haal. Het is voor echt jongens, tijd voor avontuur!
À la proxima,
Besos y breezers por todos!
Bon chance!