In uw ogen zie ik de afkeur die achter uw tranen van whisky schuilt.
Mislukt in uw taak.
Want ik ben losgebroken.
Jong en onbezonnen bevuil ik de straten met mijn gelach.
Tot ik neergedrukt word door uw gebulder.
Ik ben verderfelijk.
Ik ben Eva, gemaakt uit uw ribben.
Ik stort u in uw ongeluk.
Uw mond lalt en smijt de laffe woorden voor mijn voeten die zich achter in uw hoofd verstopten.
Ze verteren u vanbinnen, u bent in staat van ontbinding.
Ik ruik het aan uw adem.
Ik weet dat het u spijt.
Uw handen hebben ooit de mijne omvat.
Nu slaan ze om mijn oren.
Ze wapperen, om uw woorden kracht bij te zetten.
Alsof u die nodig hebt.
Het spijt mij ook.
Maar we zijn twee decennia te laat.
U wilde niet, u had alles al.
U en uw monoloog.
Kopen op krediet, leidt tot een crisis